Stilte, een heerlijk woord, veel verlangd, maar vaak verstoord.

donderdag 11 augustus 2011

Oude boom

De boom staat aan de oever van het meer. Het is een oude boom, heel oud, dat zie je, hij straalt iets uit.
Het was een zonnige, maar koude dag, dat ik de boom voor het laatst heb gezien en hij leek moe. Zijn zware takken reikten zover naar beneden, dat zelfs de kleine kinderen hem konden beklimmen. Zijn stam was zo dik, dat hele gezinnen in zijn schaduw konden zitten.
Het moeten de tragedies geweest zijn, die zich door de eeuwen heen onder zijn takken hebben afgespeeld. Niet dat alle gebeurtenissen tragisch waren. Absoluut niet. De met initialen doorkruiste hartjes in zijn stam geven blijk van de mooiere momenten. En er zijn veel van die hartjes. En wat was het leuk om dat vrijende paartje in het licht van de maan te bedekken met zijn mantel van bladeren. Hen zachtjes te kietelen met zijn wortels, alsof hij handen had. Haar kreten en zijn mannelijke driften hadden zijn bladeren doen trillen van genot.
Maar ook het meisje dat op een dag aan de aandacht van haar ouders ontsnapte. Het kind was iets verderop naar de waterkant gekropen en zonder alarmerende plons onder gegaan. Ze hadden lang naar haar gezocht. De boom had gewezen met zijn takken, en uiteindelijk werd ze gevonden.
Het liefdesverdriet van tieners. Zij die haar hartje kerfde en de liefde verklaarde aan hem. Hij die een dag later stond te zoenen met een andere zij, de beste vriendin van haar.
Ja, die oude boom, wat heeft hij veel gezien.
Veel dronken mensen, uitgezakt leunend tegen hem aan.
Maar nu lijkt de boom moe. Een gebeurtenis teveel. De van verdriet gebroken vader die zijn vuisten kapot had geslagen tegen zijn stam. Zijn dochter had geen schijn van kans gehad tegen de twee oudere mannen.
Hij wist het allemaal, de oude boom, maar hij had niets kunnen doen.
En nu wegen zijn takken zo zwaar. Zelfs de allerkleinsten kunnen hem al beklimmen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten