Ken je die mop van die man die naar Charkov zou gaan? Ja, hij zou gaan deze keer. Het Nederlandse voetbalelftal speelde er een belangrijke wedstrijd bij het EK.
Hij had zich om 04.00 in de ochtend bij Schiphol gemeld. Hij was er niet alleen. In de vertrekhal hielden zich reeds grote groepen mensen in uitzinnige oranje uitdossing op. Tussen de leeuwenpakken, de oranje smokings, de klomphoeden en een enkel Bavaria jurkje had Transavia hem stoel 31c toebedeeld.
Voor hij aan boord ging, at de man nog een opgewarmde panino mozzarella en worstelde met de draden van de gesmolten kaas.
Na het nuttigen betrad de man de tunnelvormige slurf tussen de terminal en de Boeing.
Zwijgend zat hij op stoel 31c, een tijdje, terwijl de buis zich tot op de laatste plaats vulde met oranje. Hij haalde diep adem en richtte de blower op zichzelf in de hoogste stand.
Drie uur in dit stoeltje. De man voelde een paniekgolf in zich opkomen en probeerde zich af te leiden door een krant open te slaan. Maar de paniek golfde nu werkelijk door hem heen. Hij sloeg in snel tempo de bladzijden van de krant om en alles vloog hem aan: de buis, het oranje, het voetbal.
Resoluut stond hij op, zei tegen een steward dat hij weer van boord zou gaan. Er kwam nog een purser aan te pas, het woord claustrofobie viel. Ja, zei de man, hij had het benauwd, maar vliegangst was het niet.
Hij pakte zijn tas en liep door het gangpad terug naar de uitgang. De crew keek hem verwonderd na. De slurf was reeds begonnen met inkrimpen. De man stond een ogenblik naast de grondstewardess die hiermee bezig was en in hem begon het verdriet te groeien dat met het klimmen van de jaren ook zijn wereld krimpende was.
